ارزشیابی مهارت های بالینی دانشجویان: توافق نمرات خودارزشیابی و ارزشیابی مدرس بالینی

چکیده مقدمه: اساسی­ترین بخش هر برنامه آموزشی و درسی ارزشیابی است، زیرا با انجام آن می­توان به کاستی­های برنامه پی برد و برای رفع آنها اقدام نمود. ارزشیابی عملکرد بالینی از چالش­های اساسی آموزش بالینی پرستاری است. امروزه خودارزشیابی به عنوان یکی از روش­های سودمند در کنار ارزشیابی دانشجو توسط استاد، در نظام آموزشی مطرح شده­ است. هدف: این پژوهش با هدف تعیین ضریب توافق دو روش ارزشیابی خود و مدرس بالینی از مهارت­های بالینی دانشجویان پرستاری صورت گرفته است. روش­کار: در این­ مطالعه­ مقطعی از نوع ­توصیفی- تحلیلی با استفاده از روش نمونه­گیری تصادفی طبقه­ای سیستماتیک 79 دانشجوی پرستاری از ترم­های تحصیلی دو تا هشت انتخاب شدند و پس از اتمام کارآموزی توسط خود و مدرس بالینی­ مورد ارزشیابی قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده­ها فرم­های ارزشیابی مورد استفاده در دانشکده پرستاری بود. از روش­های آمار توصیفی و استنباطی(آنالیز واریانس، همبستگی اسپیرمن، ضریب همبستگی درون گروهی) برای تحلیل­داده­ها استفاده شد. نتایج: براساس نتایج حاصل از پژوهش، بین ارزشیابی خود و مدرس بالینی در فرم عمومی، اختصاصی و عمومی- اختصاصی اختلاف معناداری مشاهده نشد. همچنین بین  این دو روش ارزشیابی همبستگی و توافق بالایی مشاهده گردید.( icc= 0/916، p=0/0001). نتیجه­گیری: با توجه به­ وجود همبستگی معنادار بین نمرات دو روش مختلف ارزشیابی پیشنهاد می­شود که در جهت افزایش صحت نمره­ی ارزشیابی بالینی دانشجویان و افزایش میزان رضایت آنها از روش خودارزشیابی در کنار ارزشیابی مدرس بالینی استفاده شود. شاید این شیوه بتواند در جهت ارتقاء روش­های ارزشیابی بالینی گام بردارد